Maluch pełen radości idzie z mamą, tatą do nowego miejsca.
Wchodzi do zupełnie obcego pomieszczenia i niezwykle ważne jest to, co go spotyka od pierwszego momentu. Od tego zależy właśnie pierwszy dzień w przedszkolu i kolejne dni.
Mały odkrywca wchodzi do sali, rozgląda się i już chętnie biegnie, aby własnoręcznie sprawdzić wszystko po kolei, albo uczepia się mamy, taty nogi i zamyka oczy, nie chce nigdzie iść.

Inny niż dotychczas tryb życia. Dziecko musi byś już zdyscyplinowane podobnie jak często do tej pory niepracująca mama: wstawanie na czas, wyznaczone godziny posiłków, spacerów, wzmożona samodzielność.
Nowe i nieznane dotychczas środowisko: przewaga rówieśników, a nie jak było dotychczas przewaga dorosłych w otoczeniu dziecka.
Znacząca zmiana osób najważniejszych. Dotychczas to dziecko było „oczkiem w głowie" rodziców i dziadków, często też dosłownie rządziło całym domem. Teraz jest nadal bardzo ważne, ale na równi z pozostałymi ponad dwudziestoma innymi dziećmi.

To dojrzałość rodziców do odpowiedzialnego podejścia do wychowania dziecka decyduje o adaptacji ich dziecka do nowych warunków i nie dotyczy to tylko przedszkola, ale każdej zmiany w drodze do samodzielności młodego człowieka. Droga ta trwa od chwili przyjścia na świat.
Kochani rodzice, najważniejszymi warunkami adaptacji dziecka do przedszkola jest wasza miłość do niego, o której dziecko musi wiedzieć oraz przekonanie dziecka, że zawsze, absolutnie zawsze będzie odebrane z przedszkola, że nikt nie zostawia go na długo.
By dziecko przekonało się o tym, musi wielokrotnie przeżyć rozstania i szczęśliwe powroty do domu. Trzeba nam dorosłym uzbroić się w cierpliwość i wyjątkową delikatność w tym okresie.
Stanowczość rodziców to druga najważniejsza kwestia. Jeżeli dobrze zaplanuje się strategię adaptacji, to należy jej się potem trzymać. Umawiamy się z dzieckiem, że żegnamy się w szatni i pani z szatni oprowadza je do sali. Stanowczo odchodzimy potem do swoich obowiązków, nie wracamy i nie oglądamy się nieskończoną ilość razy.
W bardzo wyjątkowych sytuacjach to rodzic może poprosić dyskretnie nauczycielkę, by przytulając przytrzymała histeryzujące dziecko i odwróciła jego uwagę od oddalającej się mamy.

Rodzice uczą dziecka samodzielności
Z ogromnym niepokojem, ale i nadzieją podchodzą rodzice do przełomu w życiu ich dziecka. Reakcja rodziców jest uzależniona od tego, czy dziecko było wcześniej np. w żłobku, czy to jest pierwsze dłuższe „oddanie" dziecka obcym ludziom. Zanim dziecko zadebiutuje w przedszkolu, rodzice powinni bardzo poważnie podejść do przygotowania go do tego, należy też popracować nad samodzielnością dziecka:

• Komunikatywność. Dziecko powinno być przygotowane do wyrażania swoich potrzeb, a szczególnie powinno umieć wołać, gdy chce skorzystać z toalety, lub gdy coś mu dolega.
• Łazienka. Mycie rąk a czasem buzi często w przedszkolu dopiero staje się czynnością samodzielną. Czynności samoobsługowe w toalecie: podnoszenie klapy przez chłopców, podciąganie spódniczki przez dziewczynki (niby banalne, ale często dziewczęta ściągają w toalecie wszystko od pasa w dół), właściwe użycie papieru toaletowego (duży procent dzieci ma kłopoty). Zdarza się czasem w starszej grupie, że mama prosi panią o podcieranie pupy. Nauczycielka to druga mama, jednak dba o poczucie własnej wartości dziecka i nie dopuszcza, by dziecko było narażone na ośmieszenie, dlatego natychmiast cierpliwie i delikatnie uczy dzieci samodzielności.
• Przy stole. Samodzielność w jedzeniu jest niezbędna. Panie (jeśli rodzice wyraźnie o to proszą) pomagają dziecku, dokarmiając je w pierwszym okresie. Jednak nie ma możliwości codziennego karmienia (np. 15 maluchów). Dziecko przychodzące do przedszkola może jeszcze w swoim życiu wielu potraw nie kosztowało jednak to czy będzie je jadło, czy nie zależy od jego otwartości, nastawienia i tego, czy rodzice uczą go, że w przedszkolu wszystko jest zdrowe, smaczne i choćby kęs należy skosztować, zanim się odmówi jedzenia.
• W szatni. Tutaj dzieci wymagają ogromnej pomocy. Tylko nieliczne dzieci trzyletnie potrafią się ubrać. Kochani rodzice nie wyręczajcie dziecka we wszystkim. Takie czynności jak: podciągnięcie spodenek, rajstopek, włożenie bluzki czy „prostych" butów dziecko powinno wykonywać samo lub z niewielką pomocą dorosłych.

1. Należy odpowiednio wcześnie z dzieckiem dużo i często na ten temat rozmawiać.
2. Dziecku trzeba pokazać budynek przedszkola, zarówno w spokojny np. weekendowy dzień, jak i gdy na placu przedszkolnym radośnie bawią się dzieci pod opieką nauczycielek.
3. By pomóc dziecku przebrnąć przez czas zostawienia go z kimś innym niż najbliższa rodzina można „poćwiczyć" zostawiając na krótko dziecko z sąsiadką, dalszą ciocią.
4. By dziecko miało już, jako takie doświadczenie w kontaktach z rówieśnikami może warto, by częściej w okresie letnim przebywało np. na placu zabaw.
5. Bardzo ważną sprawą jest traktowanie dziecka z szacunkiem należnym każdej osobie, a więc zawsze dotrzymywanie danego mu słowa. Chodzi o wszelkie umowy zawierane z dzieckiem. Nie ma "obiecanek cacanek", bo one krzywdzą dziecko i bardzo podkopują wiarygodność rodziców. Trzylatek nie zna się zazwyczaj na zegarku, ale ma wyczulone poczucie czasu. Należy umawiać się, co do czasu odbierania dziecka z przedszkola: po obiedzie, po leżakowaniu, po podwieczorku. W tej kwestii rodzice najczęściej popełniają błędy. Dziecko boi się, że zostanie w przedszkolu do wieczora, że o nim zapomniano. Ten strach jest czasem tak paraliżujący, że maluch siedzi i patrzy na drzwi ani na moment nie idzie do zabawy.
6. Nigdy nie wolno dziecka straszyć przedszkolem (ani lekarzem itp.) np.: „zobaczysz, jak pójdziesz do przedszkola, to już pani cię zmusi do jedzenia", „zobaczysz, że jak nie sprzątniesz zabawek w przedszkolu, to pani na ciebie nakrzyczy"... itp. Dziecko czuje lęk i zanim przekona się, że w przedszkolu nie jest tak źle, jak mama czy babcia opowiada minie sporo czasu.
7. Nie należy też idealizować przedszkola i obiecywać „gruszek na wierzbie", bo dziecko będzie zawiedzione, znudzone i w rezultacie bardzo rozczarowane, a co za tym idzie, jego adaptacja będzie zachwiana po kilku dniach względnie spokojnego chodzenia do przedszkola.

Każda nauczycielka z szeroko otwartymi i pełnymi życzliwości oczami patrzy na kolejne dzieci wchodzące do sali. Każde dziecko jest witane z delikatnym uśmiechem, z ostrożnością. Ten pierwszy kontakt zaważy na dalszych kontaktach. Zbyt szybka, zbyt radosna reakcja nauczycielki może „wystraszyć" dziecko, które instynktownie chowa się za nogi mamusi. Czasem dziecko wdraża się „samo" a nauczyciel jest tylko obserwatorem gotowym na natychmiastową pomoc. Często jednak utula, bierze na kolana, rozmawia niekończącą się ilość razy. Rozmowy te najczęściej dotyczą świata bliskiego dziecku: mamy, taty, zabawek, nowych kolegów przedszkolnych oraz sposobów zachowania się w grupie, w całym przedszkolu.

To bardzo ważny okres pracy dla nauczycielek, ponieważ muszą ogarnąć gromadkę i zapewnić dobrą, spokojną atmosferę. Muszą też edukować rodziców, którzy często nie wiedzą, jak mają się zachować, by dziecku optymalnie pomóc.