METODA PEDAGOGIKI ZABAWY
Polega na wykorzystaniu w procesie dydaktyczno-wychowawczym różnych pląsów, zabaw muzyczno-ruchowych, tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współdziałania w grupie, wyzwala aktywność, pobudza dzieci do ekspresji muzyczno-ruchowej. Poprzez ćwiczenia w grupie ułatwia komunikację interpersonalną i uatrakcyjnia zajęcia edukacyjne.
METODA CARLA ORFFA
Twórcze obcowanie z muzyką, realizujące się w różnych formach ruchu, tańcu, śpiewie, mowie, grze na instrumentach, pantomimie. Tworzenie, odtwarzanie i słuchanie stanowią integralną całość, a rozumiana w ten sposób aktywność muzyczna jest instrumentem twórczego rozwoju. Nie ma w systemie miejsca dla bierności, bo tylko aktywnie uczestnicząc we wspólnym działaniu, można naprawdę zrozumieć i odczuć sens jego idei.
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE
Jest to system ćwiczeń i zabaw ruchowych, które wywodzą się z naturalnych potrzeb, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tzw. baraszkowanie pojawiające się we wczesnym dzieciństwie. Metoda ta jest propagowana na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci.
Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania:
Ćwiczenia ruchu rozwijającego są okazją do:
Dzięki metodzie ruchu rozwijającego dziecko:
METODA GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ „DZIECIĘCA MATEMATYKA”
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska i Ewa Zielińska to autorki koncepcji, której celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych. Okres przedszkolny to czas otwierania się ciekawskich, dziecięcych oczu na świat, etap poznawania i doświadczania. To także okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób dzieci się uczą w wieku przedszkolnym. Nie należy kształtować pojęć matematycznych przy pomocy słów, poprzez wyjaśnianie czy opowiadanie. Najważniejsze w edukacji matematycznej są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne.
Treści kształcenia podzielone są na 14 bloków tematycznych:
Korzyści ze stosowania tej metody:
ODIMIENNA METODA NAUKI CZYTANIA I. MAJCHRZAK
Jest to metoda nauki czytania opracowana przez polską pedagog i socjolog Irenę Majchrzak na początku lat 80. XX wieku. Według tej koncepcji rozumienie słowa powinno wyprzedzać umiejętność jego odczytania, „bo to nie litery się czyta, tylko sens”. O nabyciu umiejętności czytania decydują umysł i wzrok. Dziecko od samego początku wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie poszczególnych liter. Nauka czytania wg koncepcji rozpoczyna się od globalnego czytania własnego imienia. Każde dziecko otrzymuje swoje własne słowo, charakterystyczną kombinację liter, która oznacza osobę o szczególnym imieniu. Tak więc już od początku dziecko wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie izolowanych liter.
Metoda ta podzielona jest na kilka następujących po sobie etapów:
Należy rozpoczynać zabawę z czytaniem od propozycji dla dzieci 3-letnich, powoli przechodząc do trudniejszych zadań, przeznaczonych dla danego wieku.
1. INICJACJA – wprowadzenie dziecka w świat pisma poprzez jego imię. Rytuał ten polega na wypisaniu indywidualnie w obecności dziecka jego imienia na poliniowanej kartce papieru, dzięki czemu dziecko zwróci uwagę na to, że każda litera ma swoją specyficzną pozycję na czterolinii. Celem inicjacji jest przyjrzenie się przez dziecko charakterystycznej formie każdej litery i rysunkowi całego imienia.
2. ŚCIANA PEŁNA LITER – wizualny system dydaktyczny, dzięki któremu dziecko dostrzega, że:
3. NAZYWANIE ŚWIATA to zabawy w dopasowywanie nazw do otaczającego świata – w sali i najbliższym otoczeniu.
4. SESJE CZYTANIA - stały element dnia umożliwiający dzieciom kontakt z językiem pisanym (ok. 15 minut dziennie)
Jest to kontynuacja zabawy w odkrywanie świata, przy czym obok rzeczowników pojawiają się inne części mowy: